Krótka ballada o lekcji opieki nad magicznymi stworzeniami

Słońce w zenicie oświetla polanę.

Już od wielu stuleci dźwiga swoje brzemię.
Łagodny powiew majowego wiatru
Chłodzi nagrzaną jego ciepłem ziemię.

Na zielonych błoniach wiekowego zamku

Stoi grupa uczniów w szatach o dwóch barwach.
Czuwa nad nią potężny gajowy.
Po chwili słychać głośne bicie skrzydeł - 
Znak, że na polanę sfruwa hipogryf.

Lądując zwinnie,
Na wszystkich kończynach,
Robi na zebranych spore wrażenie.

Z gracją składa śnieżnobiałe skrzydła.

Nie mija minuta,
A z szeregu srebrnej zieleni
Występuje Draco Malfoy,
Tchórz i cwaniak nie z tej ziemi.

Pada przed stworem na kolana,
I zgodnie z procedurą podaje mu rękę.
Lecz zamiast stosownego pozdrowienia,
On rzuca w jego stronę obelgę.

Hipogryf rozwścieczony
Dziobie go w przedramię.
A ślizgon krzyczy -
W udawanym przerażeniu.

Stwór pozostawił na jego ciele znamię,
A ślizgonowi wrodzona złośliwość,
Każe to wykorzystać przeciw gajowemu.

Olbrzymi mężczyzna raz tylko spogląda na niego
I już prowadzi do szkolnej pielęgniarki.
Natomiast ze złoto-czerownego szeregu

Występuje nikt inny, jak sławny Harry.

Wszyscy Gryfoni wstrzymują oddech,
A zielono-srebrni krzywią się w pogardzie.
Hermiona woła: "Harry, nie rób tego!"
Lecz on nie jest wierny przyjacielskiej radzie. 

Podchodzi do hipogryfa bezszelestnie,
Bez chwili wahania.
Podaje mu drżącą rękę w uniżonym geście
I w pas mu się kłania.