Tęsknię...

    Wiele czasu minęło od mojej ostatniej jazdy, na co złożyło się wiele czynników. Ale wciąż w podświadomości zakodowana jest ta prosta miłość do jeździectwa do koni w ogóle; upływ czasu zamiast osłabiać tęsknotę, jeszcze ją wzmaga. Wierzcie, nie ma nic gorszego niż rozstanie z jakąś pasją i obserwowanie jak inni w tym czasie bez przeszkód ją realizują. Nie da się jednak całkiem od tego odciąć, co doskonale wiedzą osoby w podobnej sytuacji.

      A teraz efekt mojej nostalgii:

Tęsknię za łagodnymi stworzeniami

Których niegdyś przyjaciółmi zwałam;

Tęsknię za niedoścignionymi marzeniami

Z którymi tak wielkie nadzieje wiązałam.

Tęsknię za swoistą władzą

Skupioną w szorstkich wodzach
Tęsknię za zbyt mokrym zimą
A parzącym latem dotykiem siodła.

Tęsknię za euforią wywołaną 

Najkrótszym choćby udanym skokiem;

Tęsknię za nieokiełznanym pędem

Usuwającym koniom ziemię spod kopyt.

Zebrawszy te słodkie obrazy,

W nabrzmiały uczuciem album,

Zabronię snom galopady,

Kategorycznej myśli stalą .

Do łańcuchów górskich

Wasz masyw góruje nade mną
Spowity wiecznymi mgłami
Dla mnie jesteście potęgą
Nie do ogarnięcia zmysłami.

Nie sposób rozsunąć tej woalki,
Która subtelnie twarz Waszą skrywa;
Już byli tacy, co próbowali
I na tej próbie skończyli żywot.

O, zlodowaciałe łańcuchy górskie
Niezrównane w swym majestacie!
Wy swym mrozem bezlitośnie smagacie
Wędrowców strudzonych okrutnie.

Ach, iluż to z nich
Pochłonęły skaliste trzewia!
Ach, iluż to w szklanych gablotach
Wystawiliście jak trofea.

Dziś, stojąc u Waszych stóp,
Przeniknięta chłodem
Do szpiku kości
Zdjęta przemożnym lękiem
I, świadoma własnej małości,
Zwyczajnie przed Wami
Klęknę.

Wyspa Księcia Edwarda

Temat od dawna chodził mi po głowie, ba , ja nim żyłam miesiącami , karmiąc się sielankowym obrazem kanadyjskich pól i lasów, nieskomplikowanej egzystencji przenikniętej czystą radością z życia. Ale,wiadomo, la vie est difficile i nie da się tak zwyczajnie polecieć (czy popłynąć) na wyspę gdzieś na drugiej półkuli. Więc na razie pozostają marzenia, często przekładające się na wiersze ;).


Wyspa Księcia Edwarda


To Kanady zaledwie prowincja,
Niby osobna gałązka 
W konarach potężnego drzewa;
To ona jednak kwieci się najgęściej,
To ją na gniazdo wędrowny ptak wybiera.


Wrośnięta mocno w ocean, 
Ze swymi czerwonawymi drogami,
Blada od powiewu morskiej bryzy,
Enigmatyczna Wyspa Księcia Edwarda.


***

Ubierzcie mnie w falbaniasty fartuszek,
I załóżcie staromodne pantofle.
A pobiegnę tą wąską ścieżką,
Do tego samego lasu, który
Zachwycił  niegdyś piegowatą Anię.

Poprzez strumienie, pola i łąki
Przemknę z cichym szelestem,
Po to, by postawić bose stopy
Na jasnego klifu podeście.

Pozwólcie mi jeszcze bezkrytycznie
Pochwalić urodę nocnego nieba,
Nim z rąk śliskich wydrzecie fartuszek
I rozkażecie wrócić do siebie. 

Anglia a/i Francja

Oho, zaczęłam pisać wstępy, nie wiem czy to dobrze , czy raczej źle. Tym razem wiersz o dwóch od niepamiętnych czasów skłóconych państwach, które z konieczności zawarły rozejm. I tu muszę podziękować za inspirację PJ Harvey, pani, której piosenek słucham od czasu do czasu, a w tym wypadku szczególnie za "Glorious land". A teraz pora na wiersz:

Anglia a/i Francja

Choć tak się nienawidzą

Wiecznie splecione w uścisku -

Dwie kobiety z drapieżną zaciekłością

Walczące o względy

Dynamicznego świata

Obie z obliczami poznaczonymi

Tyloma zmarszczkami,

Obie z bliznami które

Już nigdy nie znikną

Podobnie jak skłócone kobiety

Przywołały na twarze fałszywe uśmiechy

Czekając na dogodny moment,

By wbić w sobie w plecy sztylet zdrady.

Pochwała wody

Boleśnie zachwyca Twa nieuchwytna gracja,
Którą zawierasz w swym najdrobniejszym ruchu;
Twych wielbicieli łączy konsternacja-
Nad chaotyczną symetrią Twoich struktur.

Raz jesteś cała w błękicie,
Posypana z wierzchu perłowym pyłem;
Kiedy indziej pławisz się w szmaragdzie,
Poznaczonym gdzieniegdzie pasmami koronki.

Bywasz nieraz zastępczą matką
Z okrutną miłością przejmujesz obce dzieci.
One, znużone życiem zanadto -  z Tobą,
Godzą się stawić na spotkanie śmierci.


O wodo, jesteś cudowną i straszną syntezą
Surowej od skały macierzyńskiej miłości,
Z niepokojącą mocą Twej urokliwości;
Dla niepoznaki co dzień inaczej odzianą.

Jesteś, czym tylko być zapragniesz
W nieposkromionej swej naturze;
Stąd też bezkarnie taki zamęt
I strach wkrada się w ludzkie dusze.