Duet słownych rzeźbiarzy

Poznali się w świecie,
Gdzie błoto z intelektualnych nizin
Swobodnie miesza się 
Z diamentowym pyłem 
Wprost z mądrości wyżyn.

Oboje mozolnie rzeźbiący
Ostrym dłutem
W stwardniałym już 
Przez upływ czasu słowem,
 Tworzyli samotnie niby-nowe
Historie przez własne cierpienie wykute.

I tak jak nimfa lekko trąca 
Struny harfy poezji liryczne,
Tak ona, ściskając w ręce 
Swej pracy narzędzie,
Nadawała z słów powstałemu,
Nieludzkiemu jeszcze posągowi,
Rysy miękkie,
Przyjazne zwykłemu człowiekowi. 

Jemu zaś w udziale przypadło
Ociosanie surowego kamienia,
By  mógł przybrać jako taki kształt
I bardzo długo go nie zmieniać. 

Więc oboje:
On stawiając fundamenty,
A ona szlifując gotową już formę
Stworzyli doskonałą harmonię,
Przywdziawszy szarej codzienności stroje. 

Zabawne, 
Że będąc dla siebie tak ważnymi
Przez lata żyli pogrążeni
W odrętwiającej nieświadomości
Własnego istnienia.

Wreszcie odnaleźli się
W tym fascynującym
I zarazem odrażającym świecie,
Gdzie błoto z intelektualnych nizin
Miesza się z diamentowym pyłem
Wprost z mądrości wyżyn.

Odnaleźli się nawzajem,
Wpadając na siebie
We własnych galeriach sztuki.  

Czy mam prawo...?

         Widzę sama po sobie, że już chyba nigdy nie uwolnię się od pisania o książkowych bohaterach - może po prostu to są najgłębsze przeżycia i dlatego łatwiej i przyjemniej mi o nich pisać. Miejmy nadzieję, że to kiedyś minie, a na razie pozostaje czekać... i rozwijać się dalej w dziedzinie pisarstwa ;)




Ja, płomiennowłosa wiedźma,
Orężem której jest ogień,
Pytam, czy mam prawo kochać
Srebrnowłosego wiedźmina?

Skazywać go na nędzne życie tułacza,
O jakiego los się wciąż dopomina?
Wyrywać go bezczelnie
Z chłodnych, lecz bezpiecznych 
Objęć samotności,
Tak często będących domeną
Ludzi statecznych?


   ***

Najdroższy, nieustraszony białowłosy,
Który co dzień zwalczasz istoty
Zrodzone z mroku nocy!

 Spójrz na te drobne dłonie,
Którymi tylekroć wzniecam pożogę,
 Ach, gdyby one mogły 
Przysłużyć się także i Tobie!

Sprawić, że nigdy nie zatoniesz
W pozornie bezdennym morzu łez,
Gdy nadejdzie łowca znienawidzony,
 Aby wśród trzasku płomieni
Oznajmić miastu mój kres!

 Lecz próżno błagać - 
W modlitwy nie wierzę.
Starczy mi ziemskie miejsce
W piekielnej sferze.

Cóż robić, niezawodną moc 
Czarodziejskich zdolności,
Stworzonych, by leczyć ciało i duszę,
Mą wątłą nadzieją i kruchą miłością
Na dzień dzisiejszy zastąpić muszę. 

Coś à la wiersz biały

Ilekroć wchodzę do stajni,
Niezmiennie uderza mnie 
W nozdrza ten sam zapach-
Charakterystyczna mieszanka 
Ziołowej maści 
I końskiego potu 


Swojski gwar 
Zwierzęcych odgłosów 
I niemalże domowy półmrok 
Tulący do swego łona 
Wszystkich gości. 


Przechodzę między rzędami boksów - 
Nie ma tu dwóch identycznych wierzchowców 
Każdy innej maści , rasy 
W każdym inny tkwi temperament. 
 Otwieram jeden z nich 
Bramka daje o sobie znać 
Przeraźliwym skrzypieniem 

Prowadzę śnieżnobiałą klacz 
Ku zimowemu słońcu 
Gdzie cała jej sylwetka 
Zlewa się w jedno 
Z nieskazitelną bielą śniegu.

Latanie

Pytasz mnie - jak można latać?
Bo przecież nie samolotami,
Gdzie na policzkach nie czuć
Wilgotnego szeptu wiatru.

Mówię: można latać
Będąc na ziemi,
A zarazem nie dotykając jej stopami.
Jak? - Pytasz ponownie.
 
Z Twych słów aż bucha niedowierzanie.
Odpowiadam Ci:
Dosiądź konia,
Choćby na chwilę.

Wskocz na siodło,
Chwyć za wodze.
Reszta przyjdzie sama.

Od stępu aż do cwału
Droga niedaleka,
Choć nierzadko kręta,
I najeżona trudnościami.

Zobaczysz, jak szybko
Pokochasz ten moment
Zawieszenia nad ziemią,
Nieważne, sekunda czy pięć.

A potem przyjdzie miłość;
Najpierw do miękkiego ruchu,
Potem do tego szczególnego zapachu.
Aż w końcu pokochasz go
Miłością całkowitą i bezwarunkową.